کد مطلب:36638 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:107

یك بار دیگر نیز این نكته را گفته ایم كه سر پایان ناپذیری سخن پیامبران و عارفان و اولیای الهی چیست.[1] آنان به مخزن بی پایانی از حسن متصل اند كه هر چه از آن برمی گیرند، كم نمی شود. شخص هر چه بیشتر با این حسن آشنایی پیدا می كند و زبانش بیشتر باز می شود و اخبار و اسرار بیشتری را درمی یابد و بازگو می كند:

مرا تا عشق تعلیم سخن كرد
حدیثم نكته ی هر محفلی بود

(دیوان حافظ، غزل ش 217)

بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نبود
این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

(دیوان حافظ، غزل ش 277)

در اینجاست كه عرفان گر چه یك پله بالاتر از اخلاق می ایستد اما آن را كاملا در كام خود می گیرد، حقش را ادا می كند و حد آن را نیز به ما می شناساند.

1. مراجعه كنید به مقاله ی «كم نخواهد شد بگو دریاست این»، روزنامه ی سلام، مورخ 71/11/3.